W naszym guidzie zaczynamy od prostego pytania: czy to, co widzisz w karcie, jest tym, co naprawdę dostajesz na talerzu — i czy możesz to zjeść bez lęku. To nie jest dział „na końcu”, dopisek małą czcionką. To rdzeń zaufania. Jeśli zawiedzie tutaj, cała reszta traci sens.
Najpierw siadamy nad menu. Szukamy jasności: alergenów, składników, oznaczeń, które nie udają piktogramów tylko po to, by ładniej wyglądały. Dobre menu mówi wprost, nie kluczy. Kiedy widzimy „sekretne sosy” i „domowe mieszanki” bez listy składników, zapala się nam lampka. Gdy restauracja dodaje krótkie noty („smażymy na oddzielnej fryturze”, „używamy bezglutenowej mąki kukurydzianej”), czujemy, że ktoś wziął odpowiedzialność.
Potem schodzimy z kartą na zaplecze — metaforycznie albo dosłownie. Sprawdzamy porządek na stanowiskach, pytamy o szczypce, które dotykają kilku pojemników, zaglądamy do szuflad z przyprawami. Szukamy rutyny: czy personel myje ręce nie wtedy, kiedy ktoś patrzy, tylko wtedy, kiedy trzeba; czy deski do krojenia mają swoje kolory nie tylko w teorii; czy chleb „na start” nie ląduje automatycznie na stole osoby, która prosiła „bez glutenu”. To są małe rzeczy, które składają się na wielkie „spokojnie, możesz jeść”.
Rozmowa z obsługą to nasz lakmus. Nie pytamy, żeby złapać kogoś na błędzie. Pytamy, żeby sprawdzić, czy w tej kuchni panuje wiedza czy domysły. Dobre odpowiedzi nie brzmią jak definicje z Wikipedii. Brzmią jak praktyka: „Tak, panierujemy w oddzielnym naczyniu, a frytura do bezglutenowych porcji jest osobno — pokażę, gdzie stoi.” Kiedy słyszymy „wydaje mi się” albo „chyba tak”, wiemy, że to za mało.
Ważna jest elastyczność. Prawdziwa gościnność to nie „tu jest lista rzeczy, których nie zrobimy”. To propozycja: „Nie polecamy tej potrawy przy tej diecie, ale zrobimy X albo Y — będzie bezpiecznie i smacznie”. Czasem oznacza to zmianę dodatku, czasem korektę sosu, a czasem uczciwe „dzisiaj nie damy rady” — i to też jest w porządku, bo szczerość zawsze wygrywa z udawaniem.
Na końcu sprawdzamy zgodność obietnicy z talerzem. „Bezglutenowe” znaczy naprawdę bez kontaktu z mąką, „wege” nie ma śladu bulionu, „low” nie opiera się na marketingu. Patrzymy, czy skład się zgadza, czy porcja nie jest inną wersją „prawie tej samej” potrawy. Jeśli coś nie gra, zapisujemy to. Jeśli gra — to jest ten moment, w którym możemy polecić miejsce z czystym sumieniem.
Dlaczego robimy z tego taką sprawę? Bo wiemy, że za każdym „bez” stoi czyjeś zdrowie, spokój i prawo do normalnej przyjemności jedzenia. Chcemy, żeby osoba z alergią nie musiała zaczynać kolacji od długiej, niekomfortowej rozmowy; żeby rodzic dziecka z ograniczeniami dietetycznymi nie musiał szukać „bezpiecznego” kąta w menu. Chcemy, by rekomendacja FoodbiGuide znaczyła: tu myślą o Tobie wcześniej, zanim poprosisz.
W naszym guidzie nagradzamy miejsca, które mówią jasno, robią uważnie i dotrzymują słowa. To nie jest dodatkowy punkt za „starania”. To fundament, od którego zaczyna się uczciwa, nowoczesna gościnność. Jeśli ją widzimy — opowiadamy o niej głośno. Jeśli jej brakuje — mówimy to równie wprost. Bo na końcu dnia najważniejsze jest to, żebyś mógł usiąść do stołu i jeść spokojnie.
